Огледало без предели
Зимна нощ; звездите спят.
Мъж с кафяво наметало
търси с поглед своя свят
в най-коварно огледало,
оковано в летви бели...
Огледало без предели.
Дом на тиха празнина.
Скитник с раница кръстосва
непрогледна тъмнина,
и под лампата докосва
с пръсти образа си леден...
Може би е дом последен.
Порцелан и топлина.
Ето, пак сега наднича
във вълшебната стена:
там една сълза се стича
и по спомени се впива...
Той от чашата отпива.
Глътка облаци и дъжд...
Стари страсти е разпалил
кофеинът изведнъж,
но за кратко е погалил
тези ледници студени...
Колко думи неродени!
Пет минути на раздор.
Безразлично огледало
в тъмен, тесен коридор.
Мъж с кафяво наметало
край дувари броди бели...
Огледало без предели.